 |
| KLOSTROFOBİ |
Bahçelerin yerini kreşler aldı...
Komşular yerine öğretmenler var artık.
Altı bezli, ağzı emzikli, anne diye ağlayan çocuklar kreşlerde, yuvalarda, okullarda...
Ne değişti?
İnsanlar değişti.
Mahalleler değişti.
Büyük şehirler daha da büyüdü, binalar gökdelen oldu.
Güvenlik şart oldu, her yer site doldu.
Anneler babalar iş yerlerine gitmek için trafiğe doluştu.
Çocuklara vakit kalmadı artık...
Yetemediler artık, yeten birini aradılar.
Aynı onlar gibi olan ailelerin,
Aynı kaderi yaşayan çocuklarıyla buluştular okullarda, kreşlerde, yuvalarda...
Anne baba çalışmak zorundaydı,
Anneanne, babaanne çok uzaktaydı.
Komşular tanınmıyordu bile...
Anne gidiyor, baba geç geliyordu!
Bakıcı bulmak zordu, eş dost yoktu, güvensizlik çoktu.
Okullar en güzeliydi: bilindik, teknolojik, eğitimli ve güvenli!
Önceden 2 yaşında geldiğinde bahçeye çıkan çocuklar evde mahsur kaldı. Oksijeni pencereden bulmak yetmiyordu.
Hiperaktif, dikkat eksikliği, öfke kontrol sorunu olan çocuklar arttı.
Çocuklar erken yaşta stresle, depresyonla tanıştı.
Toprakla hiç tanışmayan, taş altında solucan aramayan çocuklar son model tablet ve telefonlarda parmaklarını çalıştırdı.
Susayınca komşusuna gidemedi, arkadaşlarıyla gizli yerler keşfedemedi, acıktığında annesi tarafından çağrılamadı.
Yeni nesil çocuklar, artılarla dolu bir dünyada, eksilerle dolu bir şekilde yaşadı...
Bahçelerin yerini okullar aldı, komşuların yerini öğretmenler...
----
Not: Bu yazıyı "daginikanne.blogspot.com" adresinden farklı bir adreste okuyorsanız bilin ki çalıntıdır.
Lütfen emek hırsızlığına izin vermeyin...
Ne güzelde yazmışsın canım, yaram derin.. bu konuda en kısa zamanda bende yazacağım. :/
YanıtlaSilBenim de canım... Teşekkürler, Sevgiler
Silmaalesef öyle okullar bile iyice eğitim odaklı oldu oyuna dair bir şey bırakmadılar.
YanıtlaSilMaalesef canım :( Arada çocukları unuttular :(
SilO kadar güzel bir yazı olmuş ki dağınık annem.... Ancak bu kadar güzel anlatılabilirdi...
YanıtlaSilTeşekkür ederim Şebom! O kadar içlendim ki yazarken...
SilÇocukları doğal hayattan kopardık :( Önemli bir konu.Kalemine sağlık canım benim :)
YanıtlaSilHem de çok önemli Yurdagülüm. Çocukları "doğal"dan koparıyoruz.
SilO çizili cümle var ya o çizili cümle.. işte her şeyi o cümle anlatıyor aslında..
YanıtlaSilHer gün düşünüyorum Elifcim, teşekkür ederim.
SilOff çok içler acısı bir durumdayız canım. Bazen tası tarağı toplayıp gidesim var. Bu yapay yaşamlar ciddi tahammül zorlayıcı. Sağlıksız mutsuz bir sürü çocuk oluştu bu yapaylıkta.
YanıtlaSilO sarı cümlen tam bir nokta atışı ;)
Kesinlikle kırmızılım. O kadar çok çığlık atasım çekip gidesim var ki... Ama hep sabah oluyor hep bir umutla başlıyoruz yeni güne. Hep kayboluyoruz hep uğraşıyoruz. Umuyorum çok mutlu olsunlar :)
SilAh Dağınık çalışmak için yaşamaya döndü, yaşamak için gereken çalışmak.Çalışan annelerin içinde kalanlar bir de...
YanıtlaSilBen hala "yaşamak için çalışan" azınlıkta kalmaya çalışıyorum Aytülüm :) Ne dersin başarabiliyor muyumdur sence?
SilMaalesef metropol çocuklarının en büyük eksikliği,toprak,sokak,bahçe...Bizim çocukluğumuzla onların yaşadığı çocukluk arasında dağlar kadar fark var.Sanırım tüm annelerin hissine tercüman olmuş bu yazı.Emeğine sağlık :)
YanıtlaSilHem de ne var Yeşimcim? Evet bizde de çok eksiklikler vardı ama o eksiklikler önemli miydi gerçekten? Onlar da büyüdüğünde aynı şeyleri düşünecek mi acaba en çok bunu merak ediyorum :)
SilBüyütemediğimiz çocuklarımızın anne babalarıyız. Ahhh be Dağınığım nasıl güzel yazmışsın içim acıdı. Bizim çocukluğumuz da belki teknoloji yoktu ama çocukluğumuz vardı.
YanıtlaSilAh sen de ne güzel yazmışsın Zehram! Ben çok özledim ama seni! Kavuşsak artık keşke...
Silİçim yandı inan. Çocuklara zulmetmeye başladık yani... ah insanlar. Ah kazanma hırsı ve dünyayı etkileyen basit gördüğümüz büyük etkilerimiz. Çocuk özgürdür. Özgürlüğü sever onun ruhu. Tıkarsak eve yaşar stres. Çocukluğumu doyasıya yaşadım bahçede sokakta. Çocuğum için de aynı şeyi hayal ediyorum.
YanıtlaSilEv içinde aktivite çocukları oldular! Biz aktiviteleri sokakta kendimiz yaratırdık değil mi?
SilBu arada sana karşı çok mahçup hissediyorum kendimi. Mimlemişsin beni nasip olmadı. Aklımda yazıcam dağınık.
YanıtlaSilAh lütfen hiç hissetme :) Ben de mimleri çok geç yapıyorum! Unutma yeter, gecikme hiç sorun değil ;)))
SilDoğru söze ne denir.Sadace şapka çıkarılır,
YanıtlaSilÇok doğru tespitler,
Dilerim çocuklarımızda,yetişkinlerinde samimi doğal ortamları arkadaşlıkları çok olsun.
Sevgilerimle,öpüyorum seni yavrunu.
Umarım öğretmenim! Samimi, tatlı arkadaşlıkları olsun ve mutlulukları doya doya yaşasınlar :)
SilÇocuklarımızı çocukluklarına uygun şartlarda büyütmek istiyoruz fakat günümüz şartlarında bu mümkün olmuyor.
YanıtlaSilBiz de biraz korkağız sanki değil mi :) Bilinçli anne baba döneminin dezavantajları :)
SilKarnımız nerede doyuyorsa orada büyütüyoruz çocuklarımızı. Dediğin gibi herkes bir tarafa dağılıyor. Uyku saatlerinde bir araya geliyoruz. İşyerlerinin kreşleri olsa, hiç değilse küçükler annelerine yakın olsalar. O da zor...
YanıtlaSilSorma Zülalim... Gerek olmayan şeylere ihtiyacımız var hissiyatıyla koptukça kopuyoruz :(
SilOkurken içim biraz burkuldu doğrusu. O kadar yerli fakat, bir noktadan sonra 'ama' dediğim bir yazıydı ki. Amadan ziyade yanlış anlamayasın beni dağınık, bu ama senin yazına yönelik değil. Bir nevi 'ama evet, öyle' dediğim bir ama oldu. Genelde aksini söylemek için der insan ama'yı oysa, karşı çıkmak için. Lakin bu sefer benim için öyle olmadı. Kalemine, içinden geçene sağlık. Keşke biraz daha farklı şartlar altında olsa diyor insan.
YanıtlaSilCanım Rivim gelmiş nasıl özlemişim! Güzel yorumlarını! Maalesef doğru değil mi? Umarım onlar da şanslı gruptandır :) Umarım mutlulardır da biz yanlış anlıyoruzdur değil mi?
SilGüzel ve Akıcı yazınız için teşekkür ederim, blogumu izlemeye alırsanız sevinirim... https://hastaliktakip.blogspot.com.tr/
YanıtlaSilKomşumm ne güzel yazmışsın.. Annem çalıştığı için bizde hep annanemle ve teyzemlerle büyüdük :) Mahalle arasında istediğin gibi oynamanın tadı başka şimdiki çocuklar evde bütün gün çizgifilm izliyorlar :/
YanıtlaSilNe yapsınlar 4 duvar arasında değil mi? Ne duvar tırmanıyorlar ne arı kovalıyorlar? Her şey "cıss" :D Mahalle gibisi var mı:) İstanbul'da mahalle mi kaldı o da ayrı konu tabi :)
SilYeni nesil çocuklar, artılarla dolu bir dünyada, eksilerle dolu bir şekilde yaşadı...
YanıtlaSilharbiden müthiş tespit kocaman tebrik ederim
bir deee
gülücüklü Kal...
Teşekkür ederim Talhacım! Sen de gülücüklerle gel artık aramıza :)
SilYeni nesil çocuklar çok şanssız bence 2 yaşında oğlum kreşe başlamak zorunda kaldı. Şuanda 5,5 yaşında anaokuluna gidiyor. Onu evden çıkarmak o kadar zorki.. çünkü nerdeyse 4 sene yaz kış okula gitmek zorunda kaldı.. Onun vicdan yükünüde maalesef ben taşıyorum. bazen şartları zorlasaydım da göndermeseydim diyorum ama artık iş işten geçti. Sizin sayfanızı yeni keşfettim.
YanıtlaSilBenimde bloğuma beklerim :)
http://mothers-dream.blogspot.com.tr/
Hep "mecburdum" diyoruz ama "mecbur muyuz" sorusunu çok soruyorum kendime. Şu suçluluk duygusunu biri alıp götürse benden de bir rahatlasam ben de artık :))))
SilHoşgeldiniz ben de takipteyim
Öncekileri ucundan kıyısından yaşadık ama siz genlerin işi zor çoğu çocuk bakıcısını annesinden çok görüyor, çalışmadan olmuyor Allah yardımcınız olsun tam bir Türkiye gerçeğinin özeti olmuş yazın.
YanıtlaSilSırf bu yüzden biz babanne ve anane 2 ay dönüşümlü bakacağız Duru'ya 20 sin de gidiyorum ilk nöbet bende gelin kızımın da içi rahat gidecek işe. Elimiz ayağımız tutarken faydamız olsun.Sevgiler canım.
Ah ne şanslı tatlı Durucuk :) Benim de annem yanımdaydı. Hepsinin artısı eksisi var işte. Hepsinin ayrı zorluğu. Çocuk yine evde... Toprağı görse saatlerce bakıyor... İnşallah mutlu olurlar :)
Silmim :))
YanıtlaSilBu yorum yazar tarafından silindi.
YanıtlaSilVe hiç oyun arası salçalı ekmek yemediler :)
YanıtlaSilHaha :D Oyun arası ekmek arası candır :))))
SilNe güzel anlatmissin daginikçim aynen öyle bir çagdayiz.
YanıtlaSilDeğil mi Deryacım???? :(
Silheeeeey sen nerdesin yaaaa :)
YanıtlaSilBen aslında yoğum değil mi Deep :)
SilBen yaşıtlarımla sokakta oynayan son dönem olduğumuzu düşünüyorum :c Sizden yaşça küçük olmama rağmen ben bile eski yılları özlüyorum. Mahallede ip atlayıp komşu bahçelerde piknik yaptığımız zamanları hatırlıyorum. Kim bilir sizlerin ne anıları vardır :')) Bir de şuan çevreme bakınca da oyun parklarının boş oluşu içime bir hüzün çöktürüyor :C Harika bir yazı olmuş ellerinize sağlık, sevgi ve saygılarımlaa :3
YanıtlaSilAh kendimi iyice yaşlı hissettim şimdi bak :D Aynı dönemleri yakalamışızdır belki Elif kıyısından köşesinden :D bahçede piknik dedin bak nerelere gittim ben şimdi :))) Ahh ah! Çok teşekkür ederim!
SilBenden de kocaman sevgiler sana <3 Gel arada özletme :)
Dağınık anne harika bir yazı olmuş, kapanmayan yaralarımızdan biri. Ben geldim bu arada :)
YanıtlaSilSen geldin ama sonra kayboldun canım ya :(
SilBüyük şehirlerde yazdıklarınızı birebir yaşıyoruz malesef :(
YanıtlaSilAh hem de nasıl :( Büyük şehir başlı başına dert :(
SilRuh ikizim ne kadar da içten yazmışsın ki!
YanıtlaSilHer cümlede içim burkuldu, üzüldüm, hak vermemek elde değil ki..
Hayat ne zor çocuk hele daha da zor, insan kendinden geçiyor da vebal alması, sorumluluğu...
Anlıyorum sağlıklı ve mutlu çocuk isteğini, kalemine sağlık!!!
Öpüyorum çok <3 <3 <3
Canım ruh ikizim! Sen de anlarsın! Çok teşekkür ederim! Seni de çok özledim ben ama, kaybolma ne olur gel! <3<3
SilBu yazıyı o kadar içli yazdım ki... Hala okudukça içim burulur üzülürüm. Ne diyebilirim bilemiyorum: Nereye gidiyoruz, ne yapıyoruz, iyi mi kötü mü? Herkes o kadar haklı ve o kadar çaresiz ki...
YanıtlaSilOnlar hep mutlu olsun başka dileğimiz yok sanırım!