Merhabalar,
Ben biraz daha kendini toplamış anne!
İlk blogum ve ilk yazım neler yazacağımı ya da neden yazdığımı bilmeden işte karşınızdayım ama en azından ben "dağınık anne" kadar yemek tarifi yapmayacağımı (ki bilmiyorum o nedenle) ve bebeklerle ilgili yazmayacağımı biliyorum.
Evet bende bir anneyim kızım nihayet 5 yaşını bitirdi ve biz artık nispeten daha sakin bir hayata döndük. Uyuyoruz geceleri dağınık anneye inat :)
Ama benim sorunlarım annelik sorunları geçen 5 yılın ruhumda bıraktığı yorgunluk ve bedenimde bıraktığı korkunç kas ağrıları. O nedenle ben İstanbul'da yaşamak istemiyorum buralardan gitmek bahçesi olan genelde sıcak bir Ege bölgesine yerleşmek istiyorum. ama her çalışan anne gibi kuyruklarımdan kurtulmam ya da en azından aile bireylerimi ayarlamam lazım. O ise ayrı dert annemler sırf bana yardımcı olmaya çalıştığını düşünerek (ama sadece ayak bağı ve zulüm olarak kaldığı) yan binama taşındıktan sonra ben buraları terk ediyorum demek? İşte sorun burada başlıyor.
Ailelerimizin hala bizim için bir şeyler yaparak yardımcı olduğunu sanması ve bence bunun sadece bizi yorduğunu farketmemeleri ne üzücü değil mi? Bir şey dediğinde nankörlükle suçlanmam da cabası :)
Neyse ilk yazıdan sizi bu kadar sıkmayacağım. Ruh durumum sıkıntılı olduğu için yazıyı burada noktalıyorum.
Daha iyi günlerde daha neşeli yazılarla geri döneceğim.